Hik-snikken, over 't kinderlijk-lijk van mijn zoontjen
Lieve Joosje!
'k Zie uw roosje
zonder bloosje
van zijn struik,
neêrgedoken,
afgebroken,
en geloken
als ter sluik.
Uw voorleden
vriend'lijkheden,
geven weeden,
die natuur
door geen zeden
van de reden,
kan vertreden,
dan heel zuur.
O die zuchten,
doen geen vruchten!
Maar verluchten
de kleinmoed,
om de kranen
van de tranen,
weêr te banen
harder vloed.
't Zoete mann'tje,
na 't verstandje,
lei zijn handje
in de mijn;
recht, of 't zeide:
lach vrij beide,
want ik scheide
uit mijn pijn;
om te leven,
en te zweven,
dicht beneven
't hemel-rot.
't Welk hier boven,
d' heil'ge hoven,
staag met loven,
vult bij God.
O gedachten,
die 's vleeschs klachten,
door 's geests krachten,
overwint!
'k Wensch in 't sterven,
te verwerven
't wis-heil-erven
van mijn kind.
